Di mapakali
Sa dami ng iniisip
Tulog na hindi makuha
Kahit ilang oras nakapikit
Mga pangarap at takot
Na gabi-gabi'y natatanto
Mga magagandang hangarin
At mga pala-isipang dala'y kilabot
Habang lahat ay natutulog
Malalim, mahimbing
Ako'y naliligaw
Sa panaginip ng gising
Lahat na'y napag-isipan
Mga ayaw at gusto
Habang sila'y humihilik
Ako'y gulong-gulo
Tossing and turning
At the weight of these thoughts
Far from the slumber I desire
Forcing my eyes shut
The desires and fears
I weigh every night
All the wonderful hopes
And thoughts of spine-tingling fright
While all of them sleep
So restful, so deep
I am unbearably lost
Dreaming but awake
So much has been pondered
Some I love and some I hate
While they all restfully snore
My thoughts are in conflict
Surrounded by great sorrow
Of tears here and there
To stand in one corner... a Spectator
One unable to feel... Afraid to feel
Knowing the pain of loss
That time has mended but never erased
Knowing that their pain is the same
And yet so extremely different
Do I smile when they greet?
Do I bow in solemn empathy?
Extend my hands in full sympathy?
Or do I stand here...
I spin the web of stories
Of strands laden with light jokes
A compensation for my ability to feel
But inability to express in immediacy
Words I could have wholeheartedly said
Gestures I would have distinctively shown
But I could not... For this was their moment..
Their moment to mourn...
In honor of a person who meant a lot to them
I stood in the corner... Trying not to be noticed
To let them mourn... Cry... Remember...
And say goodbye...
Bakit kaya sa laki ng kubetang ito, sa toilet bowl pa mahuhulog ang sabon?
Bakit kaya sa dinami dami ng lugar na pwedeng maiwan ang susi ng bahay, e sa LOOB pa ng bahay?
Bakit kaya sa dami ng siyudad, barangay at barrio sa Pilipinas, masisiraan ka pa ng sasakyan sa lugar na walang katau-tao?
Bakit kaya sa dami ng baryang di mo pinapansin ngayon ka pa magkukulang ng singkwenta sentimos?
Bakit kaya sa pitong araw ng isang Linggo sa rest day ka pa mapapagod ng todo?
Bakit kaya sa lahat ng panahon na dala mo ang camera mo, ngayon pang di mo dala magkakaroon ng kakaibang pangyayari na sana nakuhanan mo?
Bakit kaya sa dinami dami ng sigarilyong dala mo, kung kailan mo kailanagan ng yosi, saka pa mapuputol ang pinaka huling stick?
Bakit kaya sa panahon na naitigil mo na ang inom at sigarilyo, doon pa magkakaroon ng sobrang daming parties na lahat umiinom at nagyoyosi?
Bakit kaya kung kailan pa ang math exam mo, yun pa ang araw na mawawala calculator mo?
Bakit kaya kapag nakahiga ka na para matulog, ay maaalala mong may gagawin ka pa pala?
Bakit kaya sa kinabukasan na may importante kang gagawin, hindi ka makatulog ng matino?
Bakit kaya kung kailan last candy mo na saka pa mahuhulog sa lupa ang candy?
Bakit kaya buong araw kang naka-upo sa kubeta para mag poopoo pero ayaw... tapos pag labas mo ng bahay dun mo mararamdaman ang pangangailangang jumebs?
